زیبا شیرازی بیشتر به خواندن ترانه های زنانه شهرت دارد
زیبا شیرازی، آهنگساز، ترانه سرا، تکنواز گیتار و خواننده ای که علاوه بر اجرای کنسرت های موسیقی، از چندی پیش فعالیت های هنری خود را در زمینه های تازه ای چون " قصه خوانی و آواز" گسترش داده ، این روزها توانسته گروهی از تماشاگران خاص خود را برای شنیدن داستان هایی واقعی از سرگذشت ایرانی های مهاجر و اجرای قطعات موسیقی و آوازبه سالن های تئاتر لس آنجلس بکشاند.
او می گوید: "این قصه ها داستان زندگی ایرانی هایی است که با وجود همه مشکلاتی که ترک وطن و مهاجرت برای آن ها داشته، به امید فردایی بهتر بار سفر بستند و به این گوشه جهان آمدند".
مخاطبان "زیبا شیرازی" در این جلسات قصه خوانی و آواز، به نوعی دردهای مشترک خود را از زبان قصه گو یا راوی این داستان ها می شنوند، با آن می خندند و گاه حتی می گریند. خانم شیرازی می گوید: "شاید این کار یک نوع روانکاوی هنری باشد چون می دانید که در فرهنگ ما ایرانی ها، اصولا این جور مسائل در جمع مطرح نمی شود و مردم ترجیح می دهند جزئیات زندگیشان را زیرسرپوش نگهدارند."
زیبا شیرازی بر صحنه موسیقی پاپ ایرانی، بیش از هر چیز به خاطر ترانه های زنانه (فمینیستی) و ارائه سبک تازه ای از اجراهای شاعرانه "شانسون" های فرانسوی شناخته شده است.
او در این ترانه ها، با بیانی ساده و صمیمی، موقعیت، احساسات، عواطف و اندیشه های زنانه خود را بیان می کند و به این صورت گاه شنونده را به چالش می کشد و با تابو شکنی، از مرز ناگفتنی هاعبور می کند.
اما امروز بخش عمده فعالیت های خانم شیرازی درزمینه داستان خوانی خلاصه می شود. این خواننده ایرانی در همین مورد می گوید: " فکرمی کنم این یکی از ارضا کننده ترین بخش های زندگی حرفه ای من باشد و احساس می کنم همه دوندگی هایی که تا امروز داشته ام برای رسیدن به این نقطه از زندگیم بوده است."
به گفته او دستیابی به داستان های مهاجران ایرانی از شهر لس آنجلس آغاز شد و از مردمی که در ابتدا از بازگویی داستان های خود ابا داشتند. اما این روزها ایرانی ها از شهرهای مختلف آمریکا و کانادا می خواهند قصه هایشان روی صحنه بازگو شود. راوی این قصه ها می گوید: "تازه ترین داستان ما، ماجرای پرفراز و نشیب مهاجرت یک جوان ایرانی به شهر سن فرانسیسکو است که امروز از معروف ترین سرآشپزهای جهان به شمار می رود و درحال حاضرهم یک لیست بلند بالا از قصه هایی که صاحبان آن ها با میل خودشان در اختیارم گذاشته اند در دست تهیه دارم."
زیبا می گوید در انتخاب این داستان های حقیقی که در آن از اسامی مستعار استفاده شده، موفقیت اجتماعی افراد به اندازه رشد فکری و نتیجه گیری آن ها از این کوچ اهمیت ندارد: "برای انتخاب این قصه ها به سراغ آدم های معمولی می روم و به دست آوردن اطلاعات درباره زندگی این افراد معمولا با این سئوال شروع می شود که چه سالی از ایران مهاجرت کردی و به چه دلیل؟"
پاسخ به این سئوال کوتاه معمولا به یک گفتگوی سه چهار ساعته می انجامد. پس از آن این گفتگو از روی دستگاه ضبط صدا بر روی کاغذ آورده می شود. خانم شیرازی می گوید:"این کار به من کمک می کند که از نوع جمله بندی صاحب قصه استفاده کنم. هم چنین از تکیه کلام ها و مکث هایی که نوع سخن گفتن هرکدام از ما را از دیگری جدا می کند."
زیبا شیرازی
"گاه حتی خود زن ها هم با برخی از اشعار ترانه های من مشکل دارند. آن ها فکر می کنند خوب نیست به این راحتی درباره مسائلی مثل تقاضای یک هم آغوشی عاشقانه از طرف یک زن که مثلا در شعر اوج آورده شده یا چیزهایی شبیه به آن در یک ترانه صحبت کنیم."
نتیجه کار، یک داستان بیست دقیقه ای است که ضمن بیان آن به صورت قصه، به شکل ترانه های کوتاه و مرتبطی هم اجرا می شود.
زیبا شیرازی می گوید: "اولین قصه ای که اجرا شد، داستان مهاجرت خود من به لس آنجلس بود. این نوع قصه گویی درمیان ملیت های غیر ایرانی خیلی رایج است ولی ما شاید بیشتر به دلایل فرهنگی، کمتر آزادانه درباره خودمان صحبت می کنیم و از پستی و بلندی های زندگی مان می گوییم. این بود که می خواستم حتما از خودم شروع کنم."
تماشاگر در هر یک از اجراهای "قصه و آواز" روی صحنه، شاهد روخوانی چهار داستان مختلف است که هریک به صورتی متفاوت بازگو کننده ماجرای واقعی زندگی مردان و زنان مهاجر ایرانی است.
زیبا می گوید:" امیدوارم روخوانی این قصه های حقیقی، ما مهاجران را به هم نزدیک تر کند. کما اینکه بارها از تماشاگران شنیده ام که می گویند انگار که داستان خود من بود. امید دیگرم این است که جوانان ما بدانند که در این دوران طولانی مهاجرت چه برسرما آمده است. بسیاری از افرادی که داستان هایشان را در اختیار من می گذارند دقیقا به همین دلیل است که این کار را می کنند."
زیبا شیرازی که درحال حاضر در حال اتمام تحصیلات در رشته علوم ارتباطات و هنرهای اجرایی است، چندی پیش برای نخستین بار، گزیده ای از داستان های خود را برای اجرا به زبان انگلیسی به کتابخانه عمومی"رنچو پالم" لس آنجلس برد. او اظهار امیدواری می کند که آمریکا و مردم این کشور بدانند که ایرانی ها راه سختی پیش رو داشته اند: "امیدم این است که کشور میزبان بداند که ما مقام بهترین مهاجران را به همین آسانی کسب نکرده ایم بلکه موانع و مشکلات زیادی بر سرراهمان وجود داشته که جزئی از زندگی در یک مملکت تازه به شمار میرود. اما درعین حال در این دوران سخت و پرتلاطم، از دوستی و حمایت مردم آمریکا بی نصیب نبوده ایم. من می خواستم آن ها این را هم بدانند."
زیبا شیرازی که از چندی پیش کار تهیه آلبوم های خود را نیز برعهده داشته از رکود کار صفحه پرکنی و عدم سرمایه گذاری تهیه کنندگان می گوید:" این مسئله فقط منحصر به هنرمندان ایرانی نیست. اصولا سرپا ماندن در این بازار کار مشکلی شده است. از طرفی دیگرخیلی ها سبک کار من رو به این دلیل که گمان می کنند زیادی باز است نمی پسندند. گاه حتی خود زن ها هم با برخی از اشعار ترانه های من مشکل دارند. آن ها فکر می کنند خوب نیست به این راحتی درباره مسائلی مثل تقاضای یک هم آغوشی عاشقانه از طرف یک زن که مثلا در شعر اوج آورده شده یا چیزهایی شبیه به آن در یک ترانه صحبت کنیم. به خاطر همین هم احساس می کنم که این قصه خوانی ها معنی و مفهوم تازه ای به کارهای من بخشیده که از طریق آن می توانم با افراد بیشتری در ارتباط باشم."
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
