در المپیک تنیس بازان باید در سه ست و روی زمین چمن با یکدیگر روبرو شوند.

هر سال در آخر هفته اول ماه ژوئيه كه مسابقات دو هفته اى ويمبلدون به پايان مى رسد درهاى اين باشگاه غرب لندن، به غير از موزه اش، بر روى مردم بسته مى شود و فقط اعضاى باشگاه هستند كه حق دارند در پنجاه هفته بعد از آن استفاده كنند.

اما امسال پس از سه هفته درها مجددا بر روى مردم بليت به دست گشوده خواهد شد و براى يك هفته زمين هاى چمن تنيس ويمبلدون عرصه مبارزه بازيكنان بزرگ خواهد بود، اين بار در مسابقات تنيس بازى هاى المپيك ٢٠١٢ لندن.

انتخاب زمين چمن براى مسابقات تنيس المپيك زياد به مذاق بازيكنان طراز اول خوش نيامده است. آنها مى گويند كه بازى روى چمن كه از هر زمين ديگرى سریع تر است، آنهم تنها در سه ست، بازى ها را غيرقابل پيش بينى مى كنند.

اين بزرگان حرفشان درست است. در ويمبلدون بارها ديده شده كه بازيكنان صدر رده بندى جهانى ست اول يا حتى ست دوم را به بازيكنان رده هاى بسيار پائين تر باخته اند اما چون مسابقات گران اسلم در پنج ست برگزار مى شود و برنده بايد سه ست را ببرد، توانسته اند در ست هاى بعدى جبران مافات كنند و برنده از زمين خارج شوند.

اما در مسابقاتى كه در سه ست برگزار مى شود ديگر وقتى براى بازگشت وجود ندارد و احتمال باخت نخبگان كم نيست. براى همين است كه در تورنمنت هاى روى چمن قبل از ويمبلدون در انگلستان و آلمان بارها بازيكنان رده هاى پائين تر به قهرمانى رسيده اند.

در هرحال هرقدر كه بازى روى چمن براى بزرگان خطرناك است براى بازيكنان ديگر فرصت خوبى به وجود مى آورد و تا حدى آنها را در سطحى برابر با رده اولى ها قرار مى دهد كه مطابق با روح و هدف المپيك است.

بطور كلى اگر به دوره هاى قبلى المپيك نگاه كنيم از المپيك ٨٨ سئول كه تنيس رسما به المپيك بازگشت به غير از آندره آغاسى در بازى هاى ١٩٩٦ آتلانتا و رافائل نادال در پكن ٢٠٠٨ برندگان مدال طلاى مردان از بازيكنان صدر رده بندى جهانى نبوده اند. در عين حال آغاسى و نادال تنها مردانى هستند كه گران اسلم طلائى را برده اند يعنى هم هر چهار گران اسلم و هم مدال طلاى انفرادى المپيك.

اما در ميان زنان در ميان برندگان طلا به نام هائى چون استفى گراف، جنيفركاپرياتى، ليندزى دونپورت، ونوس ويليامز، ژوستين انان و النا ديمنتيوا بر مى خوريم كه همگى در زمان خود در رده هاى بالاى جهان بودند.

در ميان اين زنان بازيكن استفى گراف گران اسلم طلائى را برده است. او يك بار هم در سال ١٩٨٤ در بازى هاى لوس آنجلس كه تنيس رشته نمايشى بود طلا گرفت. ونوس ويليامز هم تنها بازيكن در ميان زنان و مردان است كه سه مدال طلا گرفته، يك انفرادى و دو بار دوبل با خواهرش سرينا.

در بازى هاى لندن سه بازيكن مى توانند صاحب گران اسلم طلائى شوند: راجر فدرر سوئيسى كه طلاى دوبل بازى هاى پكن را به همراه هموطنش استانيسلاس واروينكا برد اما در انفرادى ناكام ماند، و در ميان زنان ماريا شاراپوا از روسيه و سرينا ويليامز از آمريكا كه هر چهار گران اسلم را برده اند. همانطور كه قبلا گفتم سرينا به اتفاق خواهرش ونوس صاحب دو مدال طلاى دوبل است، سيدنى ٢٠٠٠ و پكن ٢٠٠٨ اما تا به حال طلاى انفرادى نبرده.

البته از بازيكنان ديگر نبايد غافل شد. نوواك جوكوويچ نفر اول جهان از صربستان كه در المپيك پكن برنز گرفت و رافائل نادال پرچمدار كاروان ورزشى اسپانيا كه مى خواهد افتخار پكن را در لندن تجديدكند و سپاهى از بازيكنان زن اروپاى شرقى.

واقعيت اين است كه در هر قسمت انفرادى مردان و زنان ٦٤ بازيكن حضور خواهند داشت كه هركدام از آنها بخت اين را دارند كه طلا بگيرند، پرچم كشورشان به خاطر آنها به اهتزاز در آيد و سرود ملى شان در غرب لندن نواخته شود.

انجام مسابقات تنيس المپيك در زمين چمن ويمبلدون شايد كار آنها را از المپيك هاى قبلى راحت تر كرده باشد، بخصوص كه در اين دو هفته هم تمرين كافى در اين زمين ها داشته اند.