این روزها ژیمناستیک همراه با موسیقی و حرکات ریتمیک بیشتر به یک اجرای هنری شباهت پیدا کرده است

چند سال پیش که لندن برای برگزاری المپیک سال ۲۰۱۲ انتخاب شد، فکر می کردم که در آن زمان لندن نباشم. سال گذشته هم که ثبت نام برای قرعه کشی و خرید بلیت بازی ها اعلام شد، با آنکه ثبت نام کردم باز هم فکر می‌کردم که احتمالا لندن نخواهم بود و از خرید بلیت منصرف شدم.

تابستان ۲۰۱۲ رسید و شهر غرق در شور و حال برگزاری المپیک شد. پیش بینی من هم غلط از آب در آمد و من لندن بودم و بدون داشتن بلیتی برای دیدن حداقل یک بازی.

اما شانس با من بود. دیروز (سه شنبه، ۳۱ ژوئیه) همکارم بلیتی داشت که به دلیلی نمی توانست از آن استفاده کند و آن را به من داد، البته در ازای نوشتن همین مطلبی که می خوانید.

بلیت فینال ژیمناستیک تیمی زنان

بازنده اصلی دیشب چینی ها بودند که در دوره قبل قهرمان شدند، اما اینجا بدون مدال سالن را ترک کردند

اگر قرار بود بجز کشتی و وزنه برداری که شانس ایران برای مدال آوری در آن بالاست، ورزش دیگری را برای دیدن در این بازی ها انتخاب کنم، قطعا ژیمناستیک یکی از دو سه ورزشی بود که دوست داشتم از نزدیک تماشاگرش باشم.

زیبایی ژیمناستیک ارزش دارد که از نزدیک دیده شود، به خصوص که این روزها – به ویژه در بخش زنان- حرکات ریتمیک همراه با موسیقی بیشتر به یک اجرای هنری شباهت پیدا کرده است. با این حال دیدن مسابقات ژیمناستیک برای من که آن را دنبال نمی کنم به همان بازی های المپیک کفایت می کند.

سال ها پیش در ایران وقتی مسابقات ژیمناستیک را می دیدم (البته فقط بخش مردان) محو قدرت و صلابت جوانان می شدم که هم سن و سال های ما بودند. تصور اینکه نوجوانی ۱۷-۱۶ ساله آن چنان از بارفیکس و دار حلقه خود را آویزان کند و یا چنان خیره کننده به قول گزارشگر تلویزیون "آفتاب بالانس" و "مهتاب بالانس" بزند، برای ما که به زور ۱۰ تا بارفیکس هم نمی توانستیم بزنیم غیرقابل باور بود.

قصه مسابقات زنان هم را از بزرگترها شنیده بودیم؛ داستان های افسانه ای حرکات محیرالعقول نادیا کومانچی، اعجوبه رومانیایی که در ۱۴ سالگی مدال های مسابقات ژیمناستیک ۱۹۷۶ ملبورن را درو کرده بود.

با آنکه مسابقات مردان را دیده بودم. اما تا پیش از این هیچگاه مسابقات زنان را کامل ندیده بودم و باید اعتراف کنم که حتی فکر می کردم که مسابقات زنان نیز مانند مسابقات مردان در شش رشته برگزار می شود.

این مسابقات در سالن نورت گرینویچ در کنار رودخانه تیمز برگزار شد. تلفیق حرکات ریتمیک و موسیقی، بازی با نور و پیش‌ برنامه و میان برنامه‌های رنگارنگ و متنوعی که از صفحه های بزرگ تلویزیونی پخش می شد، این مسابقه را از قالب یک رویداد ورزشی صرف خارج و به یک پرفورمانس تبدیل کرده بود.

بخت بد مدافع قهرمانی

خطاهای روس ها در حرکات زمینی شانس آنها را برای قهرمانی کمرنگ کرد

کف سالن که با کف پوشی صورتی (رنگ بازی‌های امسال) پوشیده شده بود، به چهار قسمت برای مسابقات چهارگانه زنان تقسیم شده بود.

آمریکا، بریتانیا، روسیه، رومانی، ایتالیا، چین، کانادا و ژاپن هشت تیمی بودند که به فینال این مسابقات راه یافته بودند.

پس از بریتانیا، بوضوح تعداد هواداران آمریکایی در سالن زیاد بود و تعداد کمی هم هوادار روسی و رومانیایی با پرچم کشورهایشان در گوشه و کنار سالن دیده می شدند. خبری از هواداران ایتالیایی و ژاپنی نبود؛ لابد چون می دانستند شانس زیادی برای بردن ندارند.

از چینی ها هم خیلی خبری نبود. از قضا یک طرفدار چینی هم کنار من نشسته بود که از شدت هیجان نمی توانست ثابت بنشیند، مدام بالا و پائین می پرید. حتی موقعی که چینی ها در حال استراحت بودند، بوضوح دست و پایش می لرزید. پشت سری هایش بارها به او تذکر دادند که مزاحم دیدشان است، اما او خیلی توجهی نداشت، وقتی از قهرمانی چین نا امید شد، بلند شد و رفت و خیال ردیف عقبی را راحت کرد.

آمریکا از همان ابتدا در دور اول فاصله اش را با حریفان زیاد کرد. روسیه و چین حریفان اصلی آمریکا محسوب می شدند.

الکساندرا رایزمن، کاپیتان ۱۸ ساله آمریکا آخرین ژیمناستی بود که بر روی صحنه رفت

آمریکا در پرش خرک بیشترین امتیاز کل مسابقه را گرفت (۴۸.۱۳۲) و اول شد و روسیه دوم. چین در بارفیکس ناموازی در جایگاه اول گرفت و روسیه و آمریکا دوم و سوم شدند.

اما حرکات زمینی، قاعده بازی را بهم زد. خطاهای ژیمناست های روسی و چینی راه را برای مدعیان دیگر باز کرد. اجرای خوب ژیمناست های رومانیایی در حرکات زمینی این تیم را از زمین بلند کرد. روسیه و چین در عین ناباوری در این بخش ششم و هفتم شدند.

حرکات زمینی آمریکایی های پایان بخش مسابقات بود. دو ورزشکار آمریکایی هر دو بیش از ۱۵ امتیاز به دست آورده بودند.

الکساندرا رایزمن، کاپیتان ۱۸ ساله آمریکا آخرین ژیمناستی بود که بر روی صحنه رفت. قهرمانی آمریکا در گرو اجرای او بود. او توانست به خوبی از عهده این کار بر آید و با کسب بیشترین امتیاز (۱۵.۳۰۰) در بخش حرکات زمینی در میان ۲۴ ورزشکار شرکت کننده در این بخش، آمریکا به روی سکوی قهرمانی هدایت کند. این دومین بار بود که آمریکا در مسابقات تیمی قهرمان می شد.

روسیه که اگر بخش حرکات زمینی و میله بالانس بهتر عمل کرده بود می توانست قهرمان شود، به نایب قهرمانی رسید.

و رومانیایی ها که در بارفیکس ناموازی آخر شده بودند، در کمال شگفتی چینی ها، به لطف اجرای خوبشان در حرکت زمینی و میله بالانس که در هر دو دوم شدند، مانند دوره پیشین به مدال برنز دست یافتند.

اما بازنده اصلی دیشب چینی ها بودند که در دوره قبل که میزبان بودند قهرمان شدند، اما اینجا بدون مدال سالن را ترک کردند و حالا امیدشان به مسابقات انفرادی است.

میهمان ویژه

بعید به نظر می رسد که کسی بتواند عنوان پرافتخارترین ورزشکار زن تاریخ المپیک را در آینده ای نزدیک از لارسا لاتینیا برباید

مسابقات دیشب یک میهمان ویژه هم داشت؛ لاریسا لاتینیا، ژیمناست اوکراینی تیم شوروی سابق و پرافتخارترین ورزشکار زن تاریخ المپیک.

زمانی که تصویر او بر روی صفحه های تلویزیونی پخش شد و مجری برنامه او را معرفی می کرد، او هنوز از نظر تعداد مدال هایی که گرفته بود، پرافتخارترین ورزشکار تاریخ المپیک بود. اما ساعتی بعد این رکورد ۴۸ ساله، توسط مایکل فلپس، شناگر آمریکایی شکسته شد. رخدادی که کاملا قابل پیش بینی بود.

با این حال لاتینیا، سال ها می تواند عنوان پرافتخارترین ورزشکار زن تاریخ المپیک را حفظ کند، چون هنوز ورزشکار زن فعالی نیست که بتواند حتی به ۱۸ مدالی (۹ طلا، ۵ نقره و ۴ برنز) که لاتینیا در المپیک به دست آورده، نزدیک شود.